mike-franssen.reismee.nl

Road trip Pert Broome

Hallo allemaal,

Na elke maanden niets van mij gehoord te hebben wil ik toch even laten weten dat ik nog leef aan deze kant van de wereld. Een update is weer eens hard nodig, anders vergeten jullie straks nog dat ik besta. Ik denk dat de meesten van jullie wel doorhebben dat het schrijven van deze verhalen niet mijn grootste prioriteit heeft. Dit heeft er vooral mee te maken dat ik het hier nog steeds erg na mijn zin heb. Voor ik begin met het beschrijven van mijn reis wil ik dan even een korte update geven van mijn plannen.

Aangezien de situatie in Nederland dermate verslechterd ben ik niet meer van plan naar huis te komen voor de kerst. Wanneer dan wel? Dat is nog een grote vraag. Hopelijk gaat het komende maanden weer wat beter, en is het wel een verstandig besluit om voor de zomer naar huis te komen. Ik stel het nu voornamelijk uit, omdat de situatie in Nederland gewoon te slecht is. Ik heb de afgelopen maanden van Perth naar Broome gereist, en erna nog door naar Kununurra en weer helemaal terug. Weer genoeg meegemaakt en veel mooie avonturen beleeft. Nu ben ik alweer 3 weken in Perth en heb ik weer een nieuwe baan gevonden. Ik ga nog steeds vrachtwagen rijden voor het oogsten, maar dan voor een ander bedrijf in Geraldton. Ik zal hier elke keer 2 weken werken, waarna ik 1 week vrij heb. Zo houd ik wat meer vrij tijd over om leuke dingen te doen, en kan ik nog steeds mooi geld verdienen.

Ik was blij om weg te gaan in Merredin, waar ik na 4 maanden werken een punt heb gezet achter mijn baan. Het was tijd voor een degelijke vakantie, en die heb ik dan nu ook zeker gehad. Na zo lang gewerkt te hebben, (5 a 6 maanden aan een stuk is hier behoorlijk lang) was ik er wel weer een beetje klaar mee en ben ik weer gaan reizen.

Het begon allemaal weer met het kopen van een nieuwe auto, aangezien ik toch graag doe wat ik wil en wanneer ik het wil. Ik heb dus een nieuwe auto gekocht en deze helemaal uitgerust met alle benodigde kampeer spullen. Nieuwe tent, luifel, 2de accu en natuurlijk een koelkast om het bier koud te houden. Na dit alles even binnen één nacht op de auto geïnstalleerd te hebben was ik soort van klaar voor de trip. (Ik had alles weer iets te lang laten liggen dus zat een beetje in tijdnood.) Gelukkig had ik wel al wat mensen gevonden om mee samen te reizen en konden we onze reis naar het warmere noorden beginnen.

De eerste dagen was het nog erg koud s' nachts en hadden we nog regen en veel wind, dit maakten het kamperen er niet leuker op. Gelukkig werd dit na elke dagen beter, en was het nog alleen koud s' avonds. Dit konden we meestal wel goed oplossen met een mooi kampvuur, en het nodige bier. Gedurende de reis hebben we veel prachtige kampeerplekken gezien, deze waren niet altijd even makkelijk te bereiken, maar zeker wel de moeite waard. Verder waren er natuurlijk de nationale parken die het zeker waard zijn om een keer aan te gaan. Maar al deze dingen worden beter naarmate je een leuke en gezellige groep hebt. We zijn onze trip gestart met 2 auto's en toen op het hoogtepunt hadden we er 5. Wat ons dan weer brengt naar een van de meest frustrerende, maar ook grappigste momenten van de reis, namelijk auto's die kapot gaan of in de problemen komen. Het zal dan ook geen verrassing zijn dat de mijne daar ook bij hoort. Zo hebben we kapotte banden gehad, auto's die vast zijn komen te zitten, oververhittende motor, kapotte accu en een doorgebroken luifel gehad. Deze dingen komen natuurlijk nooit op het goede moment, maar als ze eenmaal weer gerepareerd zijn kunnen we er nog alleen maar om lachen.

Om het even kort samen te vatten hebben we een hele interessante en leuke reis gehad richting Broome, en laten we zeggen dat we van de foute geleerd hebben. De beste momenten waren voor mij het nationale park in Kalbarri, duiken bij de navi pier in Exmouth en Karijini nationaal park.

Ik wil dan graag nog even aan iedereen de groeten doen, en veel succes wensen de komende tijd. Ik kan mij totaal niet inbeelden hoe de situatie daar nu is. Ik weet alleen heel zeker dat ik liever niet alle regels van jullie heb, en daarom blijf ik nog hier. Dus wil ik jullie allemaal vragen om je mooi aan de regels te houden, en niet te ziek te worden zodat ik een vliegtuig naar huis moet nemen.

Succes

Seeding Merredin

Hallo allemaal,

Het is alweer een tijdje geleden, maar nu we klaar zijn met zaaien is er weer wat meer tijd vrijgekomen. Het avontuur hier in Merredin begon allemaal ongeveer 10 weken geleden. Toen ik hier aankwam moest ik eerst 2 weken in quarantaine, waarvan de eerste paar dagen goed bevielen en aanvoelde als een soort vakantie. Na 4 dagen was de vakantie al snel voorbij, want mijn quarantainehuisje was inmiddels klaar, dus moest ik hier naartoe verhuizen. Het huisje was in het begin een grote tegenvaller, aangezien er in het hotel toch wat meer luxe was. Daarnaast begon ook meteen het werk, samen met 2 andere die ook in quarantaine zaten begonnen we met het opknappen van een huis. Een van hun zou hier later in gaan wonen. Aangezien wij als we aan het werk waren niet echt met andere in contact kwamen zag het bedrijf dit nog steeds als quarantaine. Niet erg verstandig als je het mij vraagt, en zo werd mijn vakantie onderbroken waar ik ook niet echt blij mee was. We konden er niet echt over klagen aangezien we gewoon betaald werden.

Na de 2 weken in quarantaine begon dan het zaaiseizoen. Dit begon voor mij met een paar dagen op de werf. Hier hebben we de vrachtwagens klaargemaakt. Ook moesten we gehuurde vrachtwagens ophalen in Perth, wat met de auto op zoon 3 uur rijden ligt. Helaas waren alle gehuurde vrachtwagens automaat geschakeld, en kreeg ik dus niet de kans om te oefenen met de road ranger versnellingsbak. Ergens halverwege de eerste week kwam ik op de farm terecht waar ik het gehele seizoen zou werken. Ik kreeg in eerste instantie mijn eigen huis, later kwamen er nog 2 bij in wonen, maar het huis was groot genoeg gelukkig. We mochten gelukkig mee eten in het huis waar de andere backpackers zaten. Elke farm had hier namelijk zijn eigen kok, zo hoeft niemand meer te koken na een dienst van 13 uur.

Mijn baan als chauffeur zou eigenlijk alleen bestaan uit het rijden op de vrachtwagen, en zorgen dat de zaaimachines voldoende zaad en kunstmest hadden. Later zou hier ook een water vrachtwagen bijkomen, waarmee ik water moest halen zodat de spuit voldoende water had. Deze ging namelijk eerst over het land om al het resteren onkruid kapot te spuiten. Na de eerste week werd al duidelijk dat ik niet echt een fulltime job had, aangezien de zaaimachines 6 uur kunnen zaaien zonder gevuld te worden. Zo kreeg ik er links en rechts wat klusjes bij. Zo moest ik zorgen dat de dieseltrailer altijd vol genoeg was, zodat de machinisten hun machines zoveel mogelijk draaiende konden houden. En wanneer er machines problemen hadden moest ik ook komen helpen om het proberen op te lossen. Dit waren natuurlijk vaak wel de makkelijke klusjes. Wanneer er echt mechanische problemen waren werd de monteur gewoon gebeld.

In het begin was er nog veel onduidelijk, en de zaaimachines waren niet eens klaar voor gebruik. Het heeft bij ons zeker 2 weken geduurd voordat we onze 2 machines aan het werk hadden. Niet erg handig dus. Na 2 weken probeerde we 24 uur per dag te zaaien, maar machines bleven kapot gaan en er waren elke dag wel dingen die ervoor zorgden dat we geen 24 uur zonder problemen kenden. Vanaf het moment dat we naar 24 uur per dag gingen ben ik terechtgekomen in de nachtdiensten. Deze waren eerst van 6 tot 6 en later van 2 s'middags tot 3 s'nachts, maar aangezien er vaak problemen waren was ik vaak ook overdag een paar uurtjes bezig. Dit zorgden ervoor dat het ritme in diensten ver te zoeken was. Ik had gelukkig niet heel veel problemen met het slapen overdag, en kwam er redelijk goed doorheen. Toch werd na 4 a 5 weken wel duidelijk dat de nachtdiensten veel mensen begonnen op te breken. Sommige zaten elke week van 6 tot 6 in de nacht, dus normaal slapen was er nooit bij. Ook de mensen die van 12 s'nachts tot 12 s'middags werkten kregen het zwaar, en waren er na 5 a 6 weken wel al een beetje klaar mee. Ik vond het raar om te zien dat binnen 2 weken veel mensen zo veranderen. Naarmate het einde meer in zicht kwam zag je dat iedereen er een beetje klaar mee was, en steeds meer mensen er met de pet naar gingen gooien. Het boeide niemand meer hoe iets gedaan werd, of dat er dingen kapot gingen. Toen vorige week 7 farms meer dan 100.000 ha grond hadden ingezaaid was het seizoen eindelijk voorbij. Iedereen had voldoende drank ingeslagen, en zo hadden we een paar erg gezellige avonden om het seizoen af te sluiten. En zo werden de zorgen en frustraties bij iedereen snel vergeten.

Nadat op vrijdag de laatste dag van het seizoen was, en we vrijdag en zaterdag leuke feesten hadden gehad, was het toch raar om van alle mensen afscheid te nemen. Veel van de backpackers gingen naar huis, of gaan verder met reizen. En aangezien je toch 7 a 8 weken heel veel met deze mensen hebt opgetrokken was het afscheid toch een beetje raar. Het seizoen was afgelopen, en binnen 2 a 3 dagen was iedereen weg. Ik wilde graag blijven, om zo eindelijk eens een keer de kans te krijgen om met een echte vrachtwagen te gaan rijden. Dit wil zeggen een road ranger versnellingsbak (de vroegere dubbel clutch in Nederland) en met meer dan één trailer. Ik had gedurende het seizoen dan weleens met een road train gereden, maar zoals op de foto te zien is stond daar een DAF voor. Die kunnen we dus helaas niet meetellen. Na veel onduidelijkheid over wat andere personen binnen dit bedrijf gingen doen, heb ik afgelopen week te horen gekregen dat ik kan blijven. Zo werd ook meteen duidelijk met welke vrachtwagen ik ging rijden, zie foto. En ben ik afgelopen vrijdag mee geweest naar Perth waar een andere chauffeur mij leerden waar je op moet letten als je met 80 ton en 28 meter lang door de stad rijd.

Het seizoen was al met al niet zo heel slecht, we hebben allemaal in korte tijd veel geld kunnen verdienen en gedurende het seizoen hebben we links en recht ook leuke avonden gehad. Ik weet in ieder geval zeker dat iedereen blij is dat het erop zit en we vooruit kunnen kijken naar de volgende activiteiten in onze reizen. Voor nu is dat voor mij nog even hier, aangezien het rijden met 2 trailers en een road ranger een stuk makkelijker klinkt dan dat het is.

Ik denk dat de reis die ik in het begin altijd voor ogen had weinig kans heeft van slagen, aangezien er door velen omstandigheden dingen verandert zijn. Hierin heeft het coronavirus natuurlijk de grootste impact gehad. Maar bij bijna alle dingen die ik tot nu toe heb gedaan gedurende mijn reis is er altijd wel iets gebeurd waardoor ik mijn reis weer wilde aanpassen. Plekken bezoeken waar je vooraf nog niet van wist dat ze er waren. Het ervaren van de grote verschillende die er zijn binnen Australië, zoals het verschil tussen het drukke oosten, en het uitgestrekte westen. Het meemaken van zaai seizoen hier was echt heel vet, al komt dat misschien toch een beetje anders over in het verhaal . Zo zou ik graag terugkomen hier voor het oogstseizoen, en dan eigenlijk afmaken waar we met zaaien mee zijn begonnen. Verder heb ik nog ontelbare dingen die ik hier graag zou willen zien/meemaken, maar kom ik steeds meer tot de conclusie dat compleet Australië ervaren binnen een jaar vrijwel onmogelijk is. Hier wil ik wel even aan toevoegen dat het nog steeds het plan is om terug te komen en te gaan wonen in Nederland. Al begin ik steeds meer te denken dat we in Nederland helemaal gek zijn geworden. Alles moet snel snel, we willen alles perfect doen, altijd voorop lopen, en we maken ons druk om alles en iedereen. Hier maakt niemand zich ergens druk over, we zien wel wat er gebeurd en wanneer het gebeurd.

Groetjesss,

Voor meer foto's van de farm zie Facebookpagina Merredin farms https://www.facebook.com/Merredin-Farms-111660723520225


Farmwork Keith

Hallo,

Nou dan eindelijk het verhaal waarmee ik alle achterstand weer in heb gehaald. Het heeft allemaal even mogen duren, maar dan hebben we ook wat.

De vorige keer eindigde ik bij het punt dat ik bij Rene was aangekomen. We hadden eerst de auto even bij de garage afgezet, zodat het probleem kon worden gevonden. Daarna maar eerst even bier halen, om later de plannen voor de komende tijd te bespreken. Het was de bedoeling dat ik bij hun ik de buurt farmwork zou vinden, om zo verder te gaan met het sparen voor mijn 88 dagen farmwork. (Deze moet ik hebben, mocht ik nog een keer een jaar naar Australië willen komen.) Verder moest de auto natuurlijk nagekeken en gerepareerd worden. Voor met een van deze punten werd begonnen, heeft Rene mij eerst laten zien waar hij woonde, en wat voor werk dat hij daar doet. Mijn eerste indruk was dat dit werk al leuker en interessanter was dan het appels plukken. Alles is veel relaxter, en de werkzaamheden waarbij ik aanwezig was waren ook veel leuker. (zie foto's + filmpje)

Toen werd het snel tijd dat er duidelijkheid kwam over een baan voor mij, aangezien Rene de donderdag (na mijn aankomst op zondag) naar Nederland vloog om de Carnaval te vieren. Hij maakte wat telefoontjes voor mij, maar er kwam niet echt wat concreets naar voren. We moesten vaker wachten op een reactie of er wel of geen baan voor mij was. We wilde namelijk ook geen banen afzeggen, omdat een ander sneller reageerden. De zoektocht ging iets minder makkelijk dan ik had gehoopt.

Over de auto kregen we dinsdag nieuws. Dit was ook weer niet helemaal wat ik hoopte. De garage had een compressietest gedaan, en kwam tot de conclusie dat de motor naar de klote was. De opties waren toen, of de auto wegdoen, of een nieuwe motor erin. Eigenlijk was een nieuwe motor mij de moeite en kosten niet waar, maar Rene had toevallig nog een gecrashte auto thuis staan waar hetzelfde type motor in zat. De motor in die auto was nog helemaal goed, dus ik zou deze kunnen kopen en in mijn auto kunnen leggen. Het probleem hierbij was dat niemand zeker wist of dit een succesvolle operatie zou worden. Dit doordat alles rondom het blok anders was dan bij mijn motor. Zo zouden ze bij de garage al 2 dagen nodig hebben om beide motors te verwijderen en te vergelijken. Het zou mogelijk zijn na al deze tijd nog geen oplossing te hebben, maar wel al veel geld eraan besteed te hebben. Ik heb toen de keuze gemaakt zelf beiden motors eruit te halen, ze hierna te vergelijken en dan alles mee naar de garage te nemen om er 1 terug in te zetten.

Zo had ik dus geen auto en geen baan, en zag het er even niet zo goed uit. Echter kon ik dinsdagavond op een farm op gesprek komen voor een baan. Het gesprek was kort en gewoon buiten bij de schuur, waar de tractoren stonden, maar verder wel een aardig gesprek. Er moest nog overlegt worden of ik de baan kreeg of niet, maar ze zouden mij de dag erna terugbellen. Zo kwam het steeds meer aan op de donderdag, en was er eigenlijk nog niets geregeld. Rene zei dat ik zijn auto wel kon lenen als hij in Nederland was. Hiervoor moest ik hem alleen richting het vliegveld brengen. Dus dat was dan geregeld. Verder heeft Rene zijn vriendin (Ali) een huis in Keith dat ze verhuurt. Ik kon dit huren, en er meteen intrekken.

De volgende ochtend werd ik teruggebeld over de baan. Deze werd mij toegezegd, en ik kon vrijdag meteen beginnen. Het was een baan op een schapenboerderij met 3.500 schapen, en nog enkele hectaren grond waar ze graan en dergelijke verbouwen. In de tussentijd heb ik nog 2 halve dagen bij Ali haar ouders gewerkt. (zie foto's)

Toen heb ik op donderdag Rene naar het vliegveld gebracht, wat best een ongewoon was. Iemand aan de andere kant van de wereld naar het vliegveld brengen, zodat hij carnaval kan vieren, en zelf blijf je. De vrijdag heb ik mijn eerste werkdag gehad, en kreeg ik meteen mijn eigen werkauto om hiermee op de boerderij rond te rijden. Deze had je wel degelijk nodig, aangezien hier alles zo groot is. Dit eerste werkdag moesten we een stuk grond in een weiland afzetten, zodat de schapen hier niet konden komen. Het ging bijna de hele dag goed, maar bij de op 5 na laatste paal zat mijn vinger ertussen. (zie Foto.) Niet bepaald een goed idee om met een hamer van 5 kilo op je duim te slaan.

Omdat ik op vrijdag mijn eerste werkdag had, was het ook meteen weer weekend. Dus weer tijd om even naar de kroeg te gaan en zo. Verder besefte ik mij ook dat ik wel een hele goede week had gehad. Ik was namelijk van geen auto en geen slaapplek, naar een eigen huis en 2 auto's gegaan. En een kapotte auto en blauwe duim, maar laten we het even positief houden.

Mijn auto kon ik namelijk op het bedrijf neerzetten, en beginnen met sleutelen. Zoals de meesten van jullie weten heb ik nou niet bepaald kennis van auto's, dus het was vooral maar wat doen, alles opschrijven wat ik deed en duizend foto's maken. (Zie foto's) De vooruitgang ging niet heel snel, wat er toe leiden dat ik aardig volle dagen had. Vervelen deed ik mij dus niet.

De weken erna heb ik 5 a 6 dagen in de week gewerkt a 9 uur per dag. Zo kon ik langzaam weer eens wat geld terugverdienen dat ik had opgemaakt. Mijn werk was voornamelijk het voeren van de schapen met de tractor. (zie foto) Verder waren er veel verschillende taken bij, zoals onkruid spuiten, schapen inenten en hooi opstapelen. Het werk beviel prima, zeker na het appels plukken. Verder had ik ook leuke collega's, en gingen de dagen snel voorbij.

Het was eigenlijk de bedoeling hier al mijn resterende dagen voor het farmwork te doen. Een vriend (die ik nog nooit gezien had) was echter in West Australië op de vrachtwagen aan het rijden op een graan farm. Het bevalt hem prima, en hij zei dat ze er misschien nog wel chauffeur zochten voor het zaai seizoen. Ik vroeg hem om dat eens na te vragen, en na 2 dagen belde hij mij om te vragen of ik daar ook wilde komen werken. Dit was een kans die je niet vaak zo makkelijk krijgt, dus ik nam de baan meteen aan. Ik zou dan eigenlijk voor uiterlijk 13 april bij hun moeten zijn, aangezien het seizoen dan begint. Ik dit met mijn baas besproken, die hier weinig problemen mee had, maar hij wilde wel dat ik dan nog 3 weken werkte voor ik ging. Dit was geen probleem, want er was tijd genoeg. Het coronavirus bereikte toen ook Australië, waarna ook hier regels voor het reizen steeds strenger werden. Zo ging op 24 maart de grens van West Australië dicht, wat niet erg handig was aangezien ik nog in Zuid Australië zat. Ik had mijn auto nog niet gerepareerd, en zou eigenlijk nog 3 weken werken, dus ik kon niet meteen weg. Zo werd er veel onduidelijk, en wist ik niet meer zeker of ik nog kon gaan. Toen heb ik vorige week dinsdag het bedrijf in West Australië gebeld, en gevraagd of het nog zin had dat ik kwam. Je mag namelijk wel van staat mag wisselen, maar dan moet je 14 dagen in quarantaine. Het zaai seizoen is maar 8 weken, dus is het niet handig als je gedurende die tijd in quarantaine zit. Ze vertelde mij dat ik aan het eind van die week bij hun moest zijn, anders had het geen zin meer. Zo moest ik ineens heel snel beslissen wat ik wilde. De kans was eigenlijk te goed om te laten liggen, en ik wilde liever niet in zuid Australië vast zitten gedurende de coronacrisis. West Australië is namelijk veel groter, en er is veel meer te zien. Het bedrijf kon alles wel regelen betreffende de quarantaine. Ik heb besloten om het eerst aan mijn huidige baas voor te leggen, omdat ik eigenlijk al eerder ging dan afgesproken, en wel in een goede situatie te vertrekken. Deze had er weinig problemen mee dat ik ging, omdat hun toch al een nieuwe vaste werknemer hadden gevonden.

Zo kon ik dus gaan, maar zat ik alleen met het probleem dat ik niet wist hoe. Mijn auto kon namelijk niet binnen een week gerepareerd worden, en moest dus al naar een sloper. Best jammer want ik had hem helemaal gemaakt hoe ik het wilde, en ik had er al veel geld inzitten. Maar van de andere kant moet je ook weten wanneer je ergens mee moet stoppen, en zeker bij klote dingen die je al teveel ellende hebben gebracht. Dus uiteindelijk blij dat ik van het ding af ben. Het werd toen de keuze tussen een nieuwe auto kopen, of vliegen. Het voordeel van de auto was dat ik de gehele reis alleen kon maken, met niemand ik contact kwam, en van niemand afhankelijk was. Vliegen was daarentegen veel goedkoper en sneller. Het was met de auto namelijk 1 dag en 4 uur rijden, en dit is dan zonder tanken en slapen. Een 2654 km, was misschien ook wat veel om in 2,5 dag a 3 dagen alleen te rijden. Uiteindelijk heb ik Rene zo gek gekregen om mij naar het vliegveld te brengen, en ben ik zaterdag naar West Australië gevlogen. Het vliegveld was half verlaten en het vliegtuig was ook bijna leeg, dus ik denk en hoop dat ik niets heb opgelopen. Nu zit ik dus voor 14 dagen in quarantaine, waarvan de eerste 2 al om zijn. Tot nu toe bevalt het mij uitermate goed, aangezien ze mij het eten komen brengen (zie foto) en ik ook nog een 7,5 uur per dag betaald krijg.

Korte samenvatting: het farmwork en het bezoek aan Rene bevielen super, maar je moet altijd je ogen en oren open houden voor betere kansen die zich voordoen. Ik ben erg blij dat ik van de auto af ben, en zie deze nieuwe baan als een compleet nieuwe start van mijn reis. Tot zover ben ik ervan overtuigt dat dit de beste beslissing was op dit moment, met deze crisis in de wereld. Verder blijft mijn standpunt dat het geen zin heeft naar huis te komen staan. En ben ik ook erg blij dat alle verhalen na 3 maanden weer eens up to date zijn.

PS: als ik meer tijd had gehad om de auto te repareren, was het waarschijnlijk nog gelukt ook. Iets wat ik vooraf vrijwel onmogelijk had geschat.


Groetjes en succes daar

Great Ocean road

Hallo,

Aangezien ik toch een keer tijd in wil gaan halen met mijn verhalen en update's nu weer even een update van de afgelopen weken. Ik blijf hier ontzettend veel dingen meemaken en ontdekken, waardoor het alleen maar belangrijker wordt deze te noteren, en zo niets te vergeten.

Het avontuur in Tasmanië kwam tot een einde na iets meer dan 2 weken, maar tijd om even rustig een paar dagen bij te komen was er niet. Ik had namelijk de volgende roadtrip alweer op de planning staan, namelijk The Great Ocean Road. Ik kwam maandagavond terug in Melbourne, en dinsdag ochtend ben ik weer mensen gaan ophalen om deze trip te beginnen. Deze keer heb ik de keuze gemaakt alleen maar Nederlanders mee te nemen. Dit omdat ik merk dat ik het makkelijkste en relaxte kan reizen met mensen die ongeveer dezelfde cultuur hebben. Nederlanders zijn nogal verschillend in opzicht van andere culturen als het om meningen uiten, keuzes maken en directheid. En aangezien ik geen tijd had om mensen vooraf te leren kennen, was de keuze voor Nederlanders het veiligst.

Het avontuur begon uiteraard weer met het inslaan van benodigdheden voor de trip, waarbij de drankwinkel weer niet werd overgeslagen. Na een halve dag kwamen we bij een informatiecenter aan. Hier probeerden we erachter te komen welke plekken we wilde gaan bezoeken. We kwamen erachter dat de great ocean road een stuk korter was dan vooraf verwacht. Ik ging er vanuit dat de hele weg tussen Melbourne en Adelaide (die langs de kust af gaat) de great ocean road was. Dit was niet het geval, alleen het eerste stukje van 243 km was het dus. Het voordeel hiervan is dat alle bezienswaardigheden vlak bij elkaar liggen, waardoor je veel kunt zien op 1 dag.

Na de benodigde informatie te hebben ontvangen zijn we aan ons 5 daags avontuur begonnen. Zo hebben we de eerste dag nog wat foto's kunnen maken bij het begin van de great ocean road (zie foto), en nog een waterval kunnen bezichtigen. Die had ik nog niet gezien in Australië, maar zoals bij zoveel plekken kun je pas beoordelen als je er bent geweest. Toen we de waterval bezocht hadden zijn we naar de dichtstbijzijnde kampeerplek gereden om te overnachten. Dit was niet heel slim, aangezien dit in een regenwoud was en alles de dag erna zeiknat was. (Zie foto.)

De ochtend erna maar alles zo droog mogelijk ingepakt, en snel richting de kust gereden waar het weer beter zou moeten zijn. Daar was het dan inderdaad wel droog, maar daar was het ook mee gedaan. We hebben nog een paar plekken bezocht, waar ik mijn eerste koala in het wild heb gezien. (zie foto) Later hebben we besloten om richting de Grampians te rijden. Hier wilde we sowieso heen, en de weersvoorspelling was een heel stuk beter. Toen we bijna bij de camping waren passeerde we een weiland met misschien wel 100 kangaroos, zo was dit een erg productieve dag met veel wildlife. De dag erna hebben we de Grampians bezocht, (zie foto) waarna we weer richting de kust zijn gereden. Hier hebben we nog enkele zeer mooie plekken bezocht, en een overnachting gehad. Zo hadden we in 3 dagen alles van the greeat ocean road wel gezien, en zijn we richting Adelaide gereden. De laatste nacht besloten we om voor het eerst op het strand te kamperen, om zo gezellig met een kampvuur af te kunnen sluiten.

Wat blijkt, als je op het strand wilt kamperen, is het misschien eerst handig om de weersverwachting te checken. Het strand opkomen was al een avontuur, aangezien we eerst over privéterrein moesten om op het strand te komen. Natuurlijk waren we alweer aan de late kant. We hadden dus weinig andere keuzes dan er maar gewoon rustig over te rijden, en net te doen alsof het volkomen normaal was dat we daar reden. Eenmaal op het strand kwamen we erachter dat het toch wel behoorlijk hard waaide, waardoor je voortdurend overal zand over je heen kreeg. Uiteindelijk toch het kamp opgezet en gegeten, waarna het tijd was voor ons kampvuur. Laten we zeggen dat het resultaat telt, en het dus niet uitmaakt hoelang het duurt voor het vuur aan is, als het maar aan gaat. Dat is gelukt, en zo hebben we toch nog even kunnen genieten van wat marshmallows en een welverdiend pilsje.

De dag erna vertrokken we voor het laatste stukje naar Adelaide, om iedereen af te kunnen zetten. We hadden nogal wat eten over, waardoor we 3 stops hadden ingeplant om dit op te maken. Stop 1 was voor het ontbijt, stop 2 was voor de zelfgemaakt arretjescake, en de laatste stop eindigden we met pannenkoeken. En zo gingen de eerste 2 stops helemaal goed en was het einde in zicht.

Maar toen begon het avontuur pas echt.

Hetgeen wat mij mijn hele reis al de meeste kopzorgen heeft bezorgt dacht dat ik nog niet genoeg ellende had meegemaakt, en dacht weer, tot hier en niet verder. Dan hebben we het natuurlijk weer eens over de geweldige aankoop die ik zeker niet had moeten maken in het begin van mijn reis, de auto. Van het ene op het andere moment kwam er geen power meer van de motor. Dus de auto aan de kant van de weg geparkeerd en even kijken wat er mis is. Alles nagekeken waarbij we niets geks konden vinden. Dit ging dus wel even duren. Dus de keuken maar uitgepakt en begonnen aan stop 3 terwijl we een oplossing zochten. (zie foto) Veel mensen stopten om ons proberen te helpen. (Helemaal niet voor de geur van de pannenkoeken natuurlijk.) Dit alles helaas met weinig succes. Mijn plan was om iedereen af te zetten in Adelaide, en dan Rene Rijksen te gaan bezoeken. Dus besloot ik maar van mijn probleem ons probleem te maken en hem om hulp te vragen. Hij had gelukkig een nicht in de buurt wonen, wat in dit geval gelukkig 10 min was en niet 1 uur, wat hier ook onder in de buurt valt. Haar man heeft ons uiteindelijk naar hun huis afgesleept. Van hun mochten we een auto lenen, om zo iedereen in Adelaide af te zetten. Ik ben weer teruggereden en heb bij hun gekampeerd. De dag erna heeft Rene mij en de auto opgehaald en naar zijn huis gebracht. Zo hadden we het avontuur in het aantal geplande dagen afgerond, alleen niet op een manier die we vooraf voor ogen hadden.

Het wordt alweer een aardig lang stuk, dus ik houd er voor nu even mee op.

Samengevat was de great ocean road erg mooi, en zeker de moeite. Maar helaas een zeer klote einde. Door de ontvangen hulp hebben we erg veel geluk gehad, en zijn we niet ergens gestrand waar we niet meer verder konden. Verder laat dit wel weer even zien hoe gastvrij de Australiërs kunnen zijn, en was dit weer een ervaring op zich.


En dan nog maar even een Corona update, aangezien heel de wereld zich hiermee bezig houdt. Australië heeft nog in verhouding vrij weinig gevallen, die zich ook nog eens alleen in de grote steden voordoen. Hier in de omgeving is er geen bekent, en gaat het dagelijks leven gewoon door. De supermarkt is nog gewoon vol en de kroeg is nog open. Verder zijn wel alle grote evenementen gecanceld, en mogen buitenlanders het land niet meer in. Zoals het er nu na uit ziet zit ik hier dus veel beter en veiliger, waardoor ik niet van plan ben eerder naar huis te komen.

Succes daar in Nederland


Groetjess


Tasmanië

Hallo,

Zo alweer een paar weken vertraging erbij. Het is nog steeds erg lastig voor mij tijd en zin te vinden om deze updates te geven. De oorzaak hiervan is doorgaans dat ik leukere en interessantere dingen heb om te doen. Dus dat is dan eigenlijk alleen maar goed.

Een paar weken geleden is het dus alweer dat ik met de boot vertrokken ben naar Tasmanië. Op de landkaart lijkt het maar een klein stukje, dus verwacht je een uurtje of 2 a 3. Nou dat klopte niet helemaal. Een enkele reis was een uurtje of 10. Dus dan zou je denken dat ik dan wel even tijd had om de foto's uit te zoeken en een verhaaltje te typen. Nou niet echt dus. Even een beetje bijslapen een filmpje kijken, en een laptop die niet helemaal meewerkt geef ik hiervan de schuld.

Eenmaal op Tasmanië aangekomen, moest ik naar het zuiden van het eiland rijden om mijn reisgenoten op te halen. Van noord naar zuid was het 3 uur rijden, om even een idee te geven hoe groot het eiland is. Mijn reisgenoten had ik in Melbourne al leren kennen, en hun vlogen naar Tasmanie aangezien dit goedkoper was dan de boot nemen. Toen ik hun eenmaal in Hobart had opgehaald kon het avontuur beginnen. En zoals de meeste avonturen hier beginnen, gingen we eerst even bij de drankhandel bier inslaan. Hierna hebben we besloten om richting het zuiden te rijden, waar de dag erna een festival zou zijn in verband met Australian day. Toen we op onze camping aankwamen, werd duidelijk dat het festival niet helemaal zou zijn wat wij gehoopt hadden. Verder is Australian day eigenlijk het vieren van het moment dat de Australiers het land binnen kwamen, en daarmee de aborigionals hun land afpakten. Voor veel Australiers is dit dus niet een dag om te vieren, maar om stil te staan bij de dingen die zij de aborigionals hebben aangedaan. We zijn op deze dag ook weer terug naar Hobart gegaan om naar de protesten tegen Australian day te kijken. Dit was wel goed om een keer mee te maken, maar mijn voorkeur ligt toch meer bij een festival.

De volgende dag zijn we richting het zuiden gereden, en naar Bruny Island geweest. Dit is een mooi apart eiland van Tasmanië, waar we verschillende walking tracks een look outs hebben bezocht. Bij een track ging het wel erg stijl omhoog, en liep je 1 a 2 meter van de afgrond zonder een hekje of iets dergelijks. Een stukje om even op te passen dus.

Een dag later zijn we naar Port Arthur geweest, dit is het zuidoosten van het eiland. De natuur hier was prachtig, en meteen ook weer heel anders dan de dag ervoor. Eigenlijk deden we op bijna alle plekken hetzelfde, veel hiken en look outs bezichtigen. En wanneer we dan klaar waren voor die dag ergens een camping opzoeken en een biertje drinken. Maar aangezien het bier hier nog altijd duur is hebben we besloten er elke dag maar 1 of 2 te drinken. Het volgende probleem is dan natuurlijk dat 1 a 2 naar meer smaken, dit probleem hebben we opgelost door elke dag een doos goon te halen. (Goon is een 4 liter zak wijn in een doos, die je voor 5 a 10 euro kunt kopen.) S'avonds stond dan ook meestal "kingzen" (drankspel) op het programma, en zo hebben we heel wat leuke en interessante avonden meegemaakt.

Het verlaten van Port Arthur ging niet helemaal vlekkeloos, aangezien de auto het weer eens tijd vond te begeven. Dit keer starten hij niet meer, de oorzaak bleek de startmotor te zijn. Het enigste geluk dat we hierbij hadden, is dat er een garage dichtbij was die er wel een nieuwe in kom zetten in een halve dag tijd. Wij dus maar een paar uurtjes in een park rondgehangen, en later met betalen even door de zure appel heen gebeten. Maar zo konden we na een paar uurtjes vertraging gewoon weer verder met onze reis.

Zo hebben we nog een paar dagen over de oostkust van het eiland gedaan, en prachtige plekken bezocht. Af en toe hadden we misschien beter iets meer research kunnen doen, aangezien er enkele foutjes werden gemaakt. Zo kwamen we een keer s'middags bij een boot aan om naar een ander eiland te gaan, maar kwamen we er daar achter dat we de auto niet mee konden nemen. Het leek inderdaad al een aardig kleine haven voor een grote boot die auto's moest meenemen. En verder hebben we een dagje heerlijk aan het strand gelegen, maar niet helemaal opgelet tot hoelaat de supermarkt open was. Hier stonden we toen iets na zessen mooi voor een gesloten deur, waardoor we even onze fantasie moesten gebruiken om toch iets te eten s'avonds.

De eerste week kwam ten einde in Launcester, de op een na grootste stad van het eiland gelegen in het noordelijke gedeelte. Vanuit hier kun je richting het noorden rijden, waar je dan in een wijn gebied terecht komt. En daar kun je natuurlijk overal een wijnproeverij doen. Wij hebben besloten dit gebied zelf te gaan ontdekken, aan de hand van een lijstje wijngaarden 19 stuks wel te verstaan. Echter hebben we dit lijstje maar een heel stuk ingekort, aangezien we bij de derde al heel wat wijn geproefd hadden. Bij de meeste wijngaarden kreeg je rond de 8 wijnen die je kon proeven, dus dan ging het wel heel hard. De proeverijen waren zo opgezet dat wanneer je alleen proeft je ongeveer 5 dollar per persoon betaald voor het proeven, maar als je dan erna een fles kocht hoefde je het proeven niet meer te betalen. Wij waren met 4 dus dat zou normaal 20 dollar zijn, en de meeste flessen kosten rond de 30 dollar. Het is dus financieel gezien niet slim om voor 10 dollar die fles wijn te laten liggen. Zo hadden we aan het einde van de dag toch weer mooi 5 a 6 flessen wijn erbij. Dit natuurlijk puur gedaan uit financiële redenen, en helemaal niet omdat we inmiddels die goedkope wijn niet meer uit konden staan.

Na Launcester zijn we begonnen aan de westkust van het eiland. Het verschil met het oosten is enorm, omdat het westen meestal de regen krijgt vanuit de zee en in het oosten vooral droogte heerst. De westkust is dan ook heel mooi groen, en heeft watervallen, waar dit in het oosten niet het geval is. We hebben de westkust in 3 a 4 dagen bezocht, waar we elke dag wel in een nieuw en ander nationaal park waren. Deze waren allemaal zeker de moeite waart, we moesten meestal wel een paar uur hiken om de betere plekken te bezoeken. Verder is ook het rijden van plek naar plek op Tasmanië geweldig, er zijn bijna alleen maar bochtige wegen door bergen en regenwouden.

Het rondje kwam te einde in Hobart, waar we de laatste zaterdag mijn verjaardag konden vieren. Dit werd een erg gezellige en drukke dag met veel activiteiten waarbij gedronken moest worden. We begonnen met een pilsje op het terras om rustig te beginnen. Hierna kwamen we op het idee even te gaan bowlen. Daar begon het al langzamerhand uit de hand te lopen, aangezien de emmers bier natuurlijk weer het voordeligst waren. Bij het bowlen zat ook nog een half uurtje in de game area inbegrepen, wat best wel lachen is als iedereen al wat gedronken heeft. Na dit succes zijn we even naar de camping gegaan voor wat pizza en een rondje kingzen met mixdrank. (Gaat goed snel op deze manier.) En omdat iedereen van mening was dat we nog niet genoeg hadden gedronken, zijn we toen nog (even) de stad in gegaan om een kroegentocht te houden. En zo werd het erg gezellig en nog goed laat ook.

De dag erna kwam er dan toch een einde aan onze reis/zuipvakantie, ik heb de rest bij een hostel gedropt waar hun lekker konden bijkomen van de dag ervoor. Ik mocht daarentegen nog even lekker 3 uurtjes richting de boot rijden, om daar s'ochtends in alle vroegte weer richting Melbourne te vertrekken.

Korte samenvatting is dat Tasmanië echt een must is om te bezoeken tijdens een reis door Australië. Het was een mooie ervaring om dit met 4 personen te doen aangezien we elkaar goed lagen. Denk er bij een bezoek wel even aan dat dit het koudste gedeelte van Australië is, en dus in de zomer s'nachts vaak niet warmer is dat 10 a 15 graden. Verder had ik ook weer even genoeg gedronken voor de komende tijd.

Groetjesss


Melbourne

Hallo,

Na weken van afwezigheid heb ik toch ergens een gaatje in de agenda kunnen vinden, om even een update te geven van een gedeelte van mijn reis. Aangezien het sneller geven van een update niet helemaal is gelukt , en om te voorkomen dat er weer een verhaal van 3 pagina's uitkomt zal ik mij even beperken tot Melbourne. Het idee is om elke week even een update te geven van mijn ervaringen hier.

Het laatste verhaal stop met het surfkamp waar ik naartoe ben geweest, en wat alweer 6 weken geleden is. Na het surfkamp ben ik richting Melbourne gereisd, wat helaas in 1,5 dag kon, aangezien alles aan de kust tussen Sydney en Melbourne in brand stond. Ik heb hier dus een behoorlijk stuk moeten overslaan.

Eenmaal in Melbourne aangekomen, werd het al vrij snel duidelijk dat dit toch wel een van de mooiere of de mooiste stad van Australië is. Het is totaal anders dan het veel te drukke en charme missende Sydney. De eerste paar dagen heb ik in mijn eentje de stad verkent, door gewoon een beetje rond te lopen in het centrum. De stad heeft veel leuke kleine straatjes met kleine cafés en restaurants, waar je alleen lopend door kunt. Het centrum van Melbourne is ook niet heel groot, waardoor bijna alles te voet te doen is. Mocht het lopen iets te zwaar worden, kun je in het stadscentrum ook nog de gratis tram pakken.

Het plan was om na 4 dagen Melbourne richting Tasmanië te gaan voor 2 weken, maar het is erg lastig dit binnen 4 dagen te regelen. Dat komt omdat de prijs van de boot altijd verandert, en ik de juiste mensen wilde meenemen. Hierdoor was het niet mogelijk om na 4 dagen al te vertrekken, maar is het uiteindelijk 1,5 week geworden. Maar dit was niet echt een probleem aangezien Melbourne genoeg had te bieden.

Na de eerste 2 a 3 dagen alleen de stad verkent te hebben hebben we een avondje stappen georganiseerd voor Nederlanders die in Melbourne waren. Zo heb een weer een hoop nieuwe mensen leren kennen, waarmee ik later de rest van de stad ben gaan verkennen. En aangezien de Australian Open begon toen wij in Melbourne waren, hebben we besloten hier ook een dagje heen te gaan. Eerst dachten we stadion tickets te kopen, aangezien we hier waarschijnlijk maar een keer zouden komen. Echter had (uiteraard) een Nederlander weer een ideetje om dit goedkoper op te lossen. Blijkbaar controleren ze de kaartjes niet goed als het erg druk is bij de ingang aan het begin van de dag, waardoor je op een kinderticket naar binnen kunt glippen. Aangezien er geen straf op staat als je dit probeert, en een kinderkaartje maar 5 dollar kost, is dit wel het proberen waart. Een normaal kaartje voor toegang tot het terrein kost 55 dollar namelijk. Dus wij s'ochtends vroeg in de rij gaan staan, en inderdaad was de controle slecht en konden de meesten van ons zo doorlopen. Een enkeling werd eruit gehaald, en moest dan alsnog 55 dollar betalen, maar mocht erna gewoon naar binnen.

We hadden een mooie dag uitgekozen, want het weer was prima. En aangezien we al bijna voor niks binnen waren konden we ons ook makkelijker in de bierprijs vinden. We zijn lekker op de tribune gaan zitten om een eerste wedstrijd tussen een Nederlandse en Poolse tennisster te gaan kijken. Aangezien ik niet echt een tennisfanaat ben, was het nog even allemaal wennen. Ik had geen idee dat een tenniswedstrijd een dikke 2,5 uur kon duren, een best lange zit dus. Na de wedstrijd maar weer even rustig een biertje gedronken. En aangezien wij van mening waren dat ons geluk nog niet genoeg op de proef was gesteld s'ochtends bij binnenkomst, wilde we ook nog proberen het stadion in te komen. Een andere Nederlander had wel een kaartje voor het stadion gekocht, en wist dat ze de kaartjes niet scanden, maar alleen keken of je het juiste kaartje had. Dus hij zijn kaartje even in een groepsapp gezet, waardoor iedereen een voor een het stadion in kon lopen. En we zo nog een gedeelte van een wedstrijd van Nadal konden meepakken. Zo hebben we voor relatief weinig geld een hele mooie dag gehad, maar ik blijf erbij dat het tennis niet helemaal mijn sport is. Het blijft voor mij toch een beetje alleen een balletje van de ene naar de andere kant slaan.

Verder heb ik een avond in Melbourne een soort kroegentocht gedaan, maar dan met alleen maar verstopte kroegen. Sommige hiervan waren echt goed verstopt, enkele voorbeelden zijn dat je door een kledingkast moest, aan een boek moest trekken om een deur te openen, en een totale zwarte deur in een steegje zonder een bord wat het was. Melbourne staat ook bekent om deze kroegen, en het was echt vet om deze te zoeken. En elke keer dat we er een vonden mochten we onszelf natuurlijk belonen met een biertje, wat het nog beter maakt.

Mijn laatste avond in Melbourne had ik een hostel iets buiten het centrum, waar in de kroeg onder een gratis pokerevenement werd gehouden. Dit was een erg leuke avond, aangezien ik hier tussen bijna alleen maar lokale mensen zat. Zeker een mooie afsluiter van een geslaagde stad.

Melbourne is dus echt een leuke en interessante stad om te bezoeken, je kunt het in 4 dagen zien, maar een langere tijd is zeker geen straf.

Groetjess


Byron Bay naar Sydney

Hallo allemaal,

Na een aantal drukke weken te hebben gehad is het weer eens tijd om jullie op de hoogte te stellen van mijn ervaringen. Ik zal voor het gemak maar even verder gaan vanaf het punt waar ik mijn rijbewijs heb gehaald, en ben begonnen met reizen.

Aangezien ik al in Brisbane en Gold Coast ben geweest, werd de eerstvolgende stop Byron Bay. Byron Bay is een hippie/surf stad die heel bekend is en waar dan ook veel toeristen en backpackers stoppen. Sommige mensen vinden deze stad helemaal geweldig, aangezien er altijd wel iemand rond loopt die gekker is dan jou. Door al het toerisme is deze stad zijn charme wel een beetje verloren. Het was na mijn idee een hele drukke, maar toch kleine stad, waar niet heel veel te beleven is. Natuurlijk moet je hier wel even langs zijn geweest, als je toch in de buurt bent. Veel andere backpackers zeiden dat het zo geweldig was dat ze vaak langer bleven dan gepland. Ik heb 2,5 dag doorgebracht in en rond Byron, wat erg gezellig, leuk en mooi was, maar ook lang genoeg. Aangezien ik een auto heb ben ik met andere backpackers een dagje rond om Byron Bay gaan kijken. Hier zijn nog veel kleine ouderwetse dorpjes, waar je nog het oude Byron Bay tegen komt.

Na Byron ben ik naar Yamba gereden, dit is een kleine rustige stad aan de kust. Hier waren weer enkele punten die je even mee moest nemen, maar niet echt spectaculair. Het beste was het “groene” en “blauwe” meer (zie foto), hier kon je namelijk cliff springen. (zie filmpje)

Verder was er in Yamba niet veel te zien of doen, dus ben ik doorgereden naar Coffs Harbour. Coffs Harbour is een oude haven stad, waar vroeger de grote hout industrie was gevestigd. Nu is het een stad waar veel mensen voor een nacht stoppen (, een foto met de grote gele banaan maken) en hun reis langs de oostkust weer vervolgen. Ik had een nacht geboekt in een rustig hostel, waar we s ’avonds rustig buiten een biertje of 2 aan het drinken waren. Echter waren er ook families die in het hostel verbleven, waardoor we na 10 uur netjes verzocht werden na het strand te gaan om verder te drinken. Eenmaal bij het strand aangekomen, kwamen we nog enkele andere reizigers tegen. Dit leiden tot een zeer gezellige, (lees dronken) en geslaagde avond. Bij de mensen die we leerde kennen hier was een Duitse jongen die in Sydney woont. Ik was met hem aan het praten, en we kregen het over de plannen voor oud op nieuw. Ik zei dat ik in mijn auto wilde gaan slapen, aangezien de prijzen voor hostels en hotels niet te betalen waren. Hij vertelde mij toen dat hij nog op vakantie zou zijn met de jaarwisseling, en dat ik anders zijn kamer voor een klein bedrag wel kon huren. Dus zo gezegd zo gedaan, ik hem dronken 100 dollar overgemaakt, en hij mij dronken de sleutel van zijn kamer gegeven. (Waar dat drinken toch niet allemaal goed voor kan zijn.)

Coffs Harbour had mij inmiddels genoeg opgeleverd, en voor de Duitser zich kon bedenken, ben ik snel doorgereisd richting Dorrigo National park. Op weg naar het park reed ik over The waterfall road, waar links en rechts van de weg kleine en grotere watervallen te zien waren. Dorrigo national park is een erg mooi regenwoud met waterval, dus ik dacht mooi vroeg die kant op te gaan om het meeste uit mijn dag te halen. Het positieve was dat het niet zo druk was, maar aangezien het die nacht had geregend was er bij het uitkijkpunt niet veel te zien. (zie foto) Na deze geweldige ervaring ben ik een mooie route door het regenwoud gaan lopen. Hier was het in het begin ook nog erg mistig, maar het was wel droog. Echter naarmate ik halverwege was begon het te regenen, (wat een verrassing in een regenwoud ) ik had er even niet bij nagedacht dat dit zou gebeuren en was mooi zeiknat aan het einde van de route. Beetje jammer, maar dat kan de beste overkomen zullen we maar zeggen.

De volgende dag ben ik doorgereden naar Port Macqaurie. Hier ben ik een stuk langs de kust afgelopen, waar mensen op elke steen een tekening/verhaal konden schilderen. (zie foto) Verder was er een mooi park waar honderden vleermuizen aan de bomen hingen. (zie foto) En Port Macqaurie heeft het enigste Koala ziekenhuis ter wereld. Hier ben ik ook nog even langs geweest, maar ik vond het een beetje een leuke naam die ze bedacht hadden voor een opvangcentrum voor gewonde dieren. Ik ben namelijk in Sydney ook naar een opvangcentrum voor gewonde dieren geweest. Hier worden wilde gewonde dieren opgevangen, verzorgt en later weer teruggezet in de natuur. In Sydney waren er ook koala’s aanwezig, dus wat het koala ziekenhuis nu zo bijzonder maakt is mij niet helemaal duidelijk.

Na Port Macqaurie ben ik doorgereden naar Nelsons Bay. Hier hebben ze kleine duinen aan het strand, waar je kunt sand boarden. Aangezien de kans op wintersport dit jaar erg klein is dacht ik dat dit een mooie vervanger zou zijn voor het snowboarden. Het sand boarden was inderdaad wel leuk om te doen, maar er zijn enkele grote verschillen die het minder interessant maken. Punt een is een kleine berg, je bent binnen 20 sec onder. Punt 2 het is er 30 tot 40 graden, wat er meteen weer voor zorgt dan je je voeten verbrand aan het zand. Punt 3 als je valt, wat nogal eens gebeurd, komt er geen sneeuw maar zand je broek en t shirt in. En punt 4 is het slechtste en meest ergerlijk, ze hebben geen liften. Je mag dus met 30 a 40 graden lekker op blote voeten en je broek vol zand de duinen op lopen.

Nelsons bay is een half uurtje van Newcastle vandaag, hier ben ik voor 2 dagen gestopt. Newcastle is een mooie, voor Australische begrippen, oude stad. Ze hebben hier mooie stranden, parken en routes om de stad te verkennen. Het was hier dus voornamelijk veel lopen, en kijken wat de stad had te bieden. S’ avonds kon ik hier gratis in een park in mijn auto slapen, wat een mooi goedkoop voordeel was. Het is echter niet heel handig om de autosleutels in de auto te leggen, en dan de laatste deur die van de binnenkant is gesloten dicht te maken. Dan sta je dus mooi om half 11 s’ avonds met een dik vest aan buiten de auto te bedenken hoe je hier weer onderuit gaat komen. Gelukkig krijg je met een tentstok die tussen de rubbers van de ramen passen veel voor elkaar. (zie foto) Het raampje kon ik weer openschuiven, om ze de sleutels te pakken, en lekker warm in de auto te slapen.

Vanuit Newcastle ben ik teruggereden naar Sydney, om oud op nieuw te vieren. Aangekomen in de goedkope en zeer ruime kamer, leerde ik de 3 huisgenoten van de Duitser kennen. Zeer aardige mensen, die mij alle voorziening lieten zien, en waarmee ik de hele dag FIFA heb gespeeld.

Het was nog altijd onduidelijk waar we oud op nieuw zouden gaan vieren, maar op 30 december waren we op een feest met alleen maar Nederlanders, en bijna iedereen ging naar Luna park. (Luna park is een oud klein attractiepark in de haven van Sydney.) Dit zorgde er ook voor dat bijna niemand van plan was vroeg op te staan om in een park een plekje te bemachtigen om s’ avonds het vuurwerk goed te kunnen zien. Toen heb ik ervoor gekozen om toch maar voor Luna park een kaartje te kopen. Dit was pijn geld voor een backpacker, aangezien dit meer dan 100 euro was, en de drank er niet bij zat. Maar toen wij met meerdere Nederlanders eerst lekker lang in bed konden blijven liggen, om erna rond 5 a 6 uur richting Luna park te gaan was dit al een enorm voordeel. Eenmaal in het park was het wel leuk om enkele attracties mee te pakken, aangezien bijna alle hiervan open en gratis waren. Hierna zijn we even gaan kijken naar het vuurwerk van 9 uur. Dit wordt elk jaar gedaan voor de kinderen, die hierna naar bed kunnen worden gebracht. Het vuurwerk van 9 uur viel mij toch wat tegen, aangezien menig festival waar ik ben geweest een betere show had. Na het vuurwerk van 9 uur zijn we echter mooi vooraan blijven zitten om onze plekken niet te verliezen. We hebben toen 2 uur in de drukte zitten wachten, en we zijn per minuut onze investering in het kaartje meer gaan waarderen. Het zou geen doen zijn om vanaf 6 of 8 uur s’ morgens op een plekje te moeten zitten om het vuurwerk om 12 uur te kunnen zien.

Na 2 uur wachten was het dan eindelijk zo ver, HET vuurwerk in Sydney. We hadden een goed zicht op de brug, waar het vuurwerk het beste is. Verder konden we ook nog een andere locatie zien waar ze vuurwerk afstaken. Op sommige momenten had je gewoon even te weinig ogen. Het was prachtig om te zien, en de 2 uur wachten zeker waard. Toen het vuurwerk was afgelopen, was er gelukkig nog een groot feest bij Luna park. Dit was een groot voordeel, aangezien na 12 uur de eerste 2 uur openbaar vervoer geen optie is door de drukte.

Maar dan zoals altijd natuurlijk ook even de MAAR kant. Het vuurwerk was prachtig, maar toch voor ons gevoel vrij kort. Na 15 a 20 minuten was het wel gedaan, en hierbij was het zo dat het vuurwerk niet aan een stuk doorging. Het wisselde een beetje tussen de plekken die wij konden zijn. Wanneer je namelijk aan de andere kant van de brug stond, kon je ook een lichtshow op de brug zien.

Kort even nieuwjaarsavond Sydney. Wanneer je meer dan een half jaar ervoor weet dat je naar Sydney gaat met oudejaarsavond, boek heel vroeg. Wanneer ik het zelf nog eens zou doen zou ik aan de andere kant (opera house kant) graag op een (party)boot het vuurwerk willen zien. Dit kost waarschijnlijk nog meer dan dat dit heeft gekost, maar je hebt het beste uitzicht, je hoeft niet vroeg in de drukte te staan, en je hebt meteen een feest voor achteraf.

Dan even tussendoor, mijn excuses voor dit lange verhaal. Had geen idee dat ik zoveel te melden had. Misschien voor de volgende keer als ik daadwerkelijk alleen aan het reizen ben een snellere update. Dit zorgt er meteen voor dat ik niet meteen uren kwijt ben met foto’s uitzoeken en een verhaal te typen. Van de andere kant is het natuurlijk ook goed om nu al terug te kijken naar de mooie tijd die ik hier heb, en alles wat ik meemaak. Het blijft voor mij lastig om op elk moment te genieten, en te beseffen dat het niet vanzelfsprekend is dat ik dit allemaal meemaak. Het wordt een normale manier van leven, wat ervoor zorgt dat je bepaalde activiteiten en bezienswaardigheden als normaal gaat zien.

Zo weer even terug naar het verhaal. Nieuwjaarsdag staat natuurlijk altijd in het teken van de Nieuwjaars duik. Aangezien ik helaas dit jaar niet de optie had om rond het vriespunt een koude maas in te duiken, moest er wel een alternatief komen. Gelukkig voor mij wordt er elk jaar door Nederlanders een Nieuwjaars duik georganiseerd op Bondi beach in Sydney. Een goed alternatief als je het mij vraagt, lekker met 25 a 30 graden een zee in rennen die voor ons niet koud te noemen is. Dit was een mooie ervaring, om ongeveer 500 Nederlanders met een unox muts de zee in te zien rennen. Het mooiste ervan was het uitleggen aan toeristen wat we in hemelsnaam aan het doen waren met die mutsen op. En zoals het altijd hoort bij een belachelijk evenement, is er altijd een afterparty waar weer vrolijk gedronken kan worden.

De dagen rond oud en nieuw waren gezellige maar drukke dagen, waarna ik even een paar dagen rustig aan heb gedaan. Dit was wel nodig want de afgelopen week stond het surfkamp op de planning. Het surfkamp stond voornamelijk in teken van surfen, zo ongeveer 4 uur per dag voor 5 dagen. Maar na de laatste surf les van de dag werd er natuurlijk ook weer gezellig een pilsje gedronken. Het kamp was erg geslaagd, aangezien ik nu vrij aardig kan surfen. (voor een beginner) Het veel mij 100% mee hoe moeilijk het surfen was, ik kon de eerste dag al een aantal keer blijven staan. Ik ben wel erg blij dat ik dit kamp heb gedaan, want je kunt niet naar Australië gaan en niet proberen te surfen.

Zo dat was het dan eindelijk wel weer. Ik heb nog niet de tijd gehad om alle foto's en filmpjes op de site te zetten, maar dit zal in de loop van de week wel gebeuren.

Groetjess,

Gold Coast

Hallo,

Nou bij deze de iets wat snellere update van mijn reis. Om de spanning ervan af te halen, het rijbewijs is in binnen. Ik ben vorige week op geweest voor de kleine vrachtwagen, en heb gisteren en eergisteren gelest met de grote. En ben gisteren ook een soort van op examen geweest voor de grote. Het examen begon met een theorie toets (zie foto). Om het extra moeilijk te maken kreeg ik op dinsdag de vragen en het examen al mee naar huis. Zo kon ik mooi even 3,5 uur huiswerk maken, maar wist ik wel zeker dat elke vraag goed was. Woensdag ging ik weer terug naar de rijschool, waar ik om 6 uur s ’morgens mijn rijles mocht hervatten. Na enkele uren rond te hebben gereden was het tijd voor een pauze. Na de pauze zijn we verder gereden, toen de examinator mij beoordeelde of ik goed genoeg reed. (De examinator kon ik goed, aangezien dit mijn rijinstructeur was. ) Het behalen van het grote rijbewijs stelde dus niet echt veel voor. Toen ik eenmaal mijn certificaat in handen had, mocht ik weer naar The department of transport. Hier mocht ik voor de 3de keer in een maand tijd mijn rijbewijs aan gaan vragen. Ik heb nu dus 3 rijbewijzen die allemaal onderweg zijn naar mij. En aangezien ik nog steeds van plaats naar plaats aan het reizen ben komen deze allemaal op een andere locatie aan. Een beetje een nadeel van het rondreizen als je het mij vraagt.

Vanaf het moment dat ik bij de appelboer ben vertrokken, ben ik naar Gold Coast gegaan. Om hier te komen mocht ik echter een uurtje omrijden, i.v.m. de welbekende bosbranden. Deze zorgen er namelijk voor dat ze bepaalde wegen hier afsluiten. In Gold Coast heb ik even een welverdiende vakantie gevierd, en ben ik mooi een paar dagen op stap geweest. Hierbij moet wel vermeldt worden dat ik goed moest indrinken met goedkope wijn, aangezien ze in de clubs doodgewoon 7 euro vroegen voor een flesje bier. Het stappen heb ik afgewisseld met dagjes strand hangen, om zo toch maar een beetje bruin te worden.

Verder heb ik de auto weer verder verbouwt, zodat ik nu ook onopvallend achterin kan slapen. Dit komt goed van pas wanneer ik naar Sydney ga voor oudejaarsavond. De prijzen die ze daar durven te vragen voor 1 of meerdere overnachtingen zijn echt bizar. De bedoeling is om de auto op het vliegveld te parkeren, en dan s ’nachts in de auto te slapen. Ik heb het nu alvast een keer geprobeerd, maar het is toch erg warm vergeleken met de tent. Ik snap dat dit voor jullie een beetje moeilijk is te begrijpen, aangezien het bij jullie waarschijnlijk nog net niet sneeuwt. Hier is het echter nog elke dag mooi rond de 30 graden.

Na mijn rijbewijs te hebben gehaald ben ik maar een echt begonnen met reizen, en het bezichtigen van het land. Zo ben ik gisteravond aangekomen in Byron Bay, en ga ik langzaam mijn weg terug zoeken naar Sydney voor oudejaarsavond.

Verder is er eigenlijk niet veel nieuws, maar dat krijg je natuurlijk ook met zoon snelle update.

Groetjes,

Deze reis is mede mogelijk gemaakt door:

Travel Active